Świadczenie to określone zachowanie dłużnika, zgodne z treścią zobowiązania, mające na celu zaspokojenie określonego interesu wierzyciela.

Spełnienie świadczenia może polegać na dokonaniu czynności faktycznej, ale także czynności prawnej. Może to być zarówno zobowiązanie do pomalowania garażu, jak i zobowiązanie do zapłaty określonej sumy pieniężnej.

Nie ma też ogólnego wymogu, aby dłużnik spełnił świadczenie osobiście. Wierzyciel może żądać osobistego spełnienia świadczenia tylko wtedy, gdy konieczność osobistego świadczenia wynika z ustawy, z treści czynności prawnej lub z właściwości świadczenia.

Świadczenie musi spełniać także pewne wymogi. Od świadczenia oczekuje się, że ma być oznaczone lub dające się oznaczyć najpóźniej w chwili jego spełnienia. Świadczenie musi być także możliwe do spełnienia.

Jednym z możliwych podziałów świadczeń jest podział na świadczenia polegające na działaniu (dare, facere) oraz polegające na zaniechaniu (non facere, pati).