Zgodnie z art. 431 § 1 k.c. kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy.

Jednak, jeśli osoba ta nie była odpowiedzialna według wyżej wymienionego przepisu, poszkodowany i tak może żądać od niej całkowitego lub częściowego naprawienia szkody, jeżeli z okoliczności, a zwłaszcza z porównania stanu majątkowego poszkodowanego i tej osoby, wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego. Oznacza to, iż opiekun zwierzęcia może ponosić odpowiedzialność również na zasadach słuszności.

Regulacja ta dotyczy wyłącznie odpowiedzialności za zwierzęta znajdujące się pod pieczą człowieka, nie ma znaczenia kto jest jego właścicielem, decyduje bowiem faktycznie pełniona opieka nad zwierzęciem. Odpowiedzialność odszkodowawcza istnieje nawet wówczas, gdy zwierzę, które pierwotnie pozostawało pod pieczą człowieka, następnie
zabłąkało się lub uciekło.

Za zwierzęta żyjące w stanie wolnym odpowiedzialność ponoszona jest w szczególnych przypadkach na podstawie osobnych ustaw.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego (I CR 148/68) szkoda musi zostać wyrządzona przez zwierzę działające z własnego popędu tj. w wyniku samoistnego, niezależnego od człowieka zachowania. Jeśli jednak zwierzę jest kierowane przez człowieka, to w grę wchodzi odpowiedzialność za czyn własny osoby kierującej zachowaniem zwierzęcia. Stosujemy wówczas przepisy dotyczące odpowiedzialności za czyn własny.