Kodeks Hammurabiego, jeden z najstarszych kodeksów świata, wydany ok. 1792–1750 p.n.e. przez władcę babilońskiego Hammurabiego, który starał się zunifikować i usystematyzować obowiązujące prawa.

Kodeks Hammurabiego zawierał rozwiązania, które do dzisiaj uznaje się za podstawę sprawiedliwego ustroju. Reguła „oko za oko, ząb za ząb” wydaje się obiektywnie najlepszym rozwiązaniem dla wielu osób. Jednak czy było tak w XVIII w. p.n.e.?

Według babilońskich praw wina przestępcy musiała być udowodniona. Nie wolno było skazać go w oparciu o same podejrzenia.

Nie było jednak tak, że babilońskie prawa były surowy, ale równościowy. Przestępstwo identyczne z karą było tylko w przypadku gdy pełnoprawny obywatel skrzywdził innego obywatela.

Mimo, iż Kodeks Hammurabiego uchodził za nowoczesny i przez kolejne setki lat był wzorem dla twórców prawa, to miał wady. Weźmy choćby fakt, że obowiązywał tylko mężczyzn, gdyż tylko oni brali udział w życiu publicznym. W przypadku, gdy prawo złamała kobieta lub dziecko, wymierzeniem kary miał zająć się mąż lub ojciec, albo inny mężczyzna z rodziny. A gdy kobieta lub dziecko były ofiarą takiego przestępstwa, wówczas to nie oni sami, a opiekujący się nimi mężczyzna mógł starać się o ukaranie sprawcy lub odszkodowanie.

Sami mężczyźni nie byli jednak równi wobec prawa. Inaczej traktowano wysoko postawionego obywatela, a inaczej niewolnika, który dopuścił się podobnego wykroczenia względem osoby o wyższym statucie społecznym.