Czyn niedozwolony (tzw. delikt) oznacza termin dotyczący stosunku zobowiązaniowego w następstwie powstawania szkody, gdzie sam fakt wyrządzenia szkody w okolicznościach przewidzianych przez ustawę pociąga za sobą obowiązek jej naprawienia.

Wyróżniamy różne podstawy odpowiedzialności deliktowej, są nimi:
a) wina,
b) ryzyko,
c) słuszność,
d) bezprawność.

Deliktami nazwiemy wszystkie stany faktyczne, gdzie sam fakt ich zaistnienia ustawodawca wiąże z zobowiązaniem do naprawienia szkody.

W art. 415 k.c. znajdziemy generalną podstawę odpowiedzialności na zasadzie winy, tj. „Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.”
Odpowiedzialność na zasadzie winy z art. 415 k.c. oznacza odpowiedzialność za własny, zawiniony czyn człowieka. Czyn może mieć postać działania i zaniechania.

W przypadku zasady ryzyka, zakłada ona, iż ten, kto eksploatuje pewne niebezpieczne dla otoczenia urządzenia wykorzystujące siły przyrody lub posługuje się dla realizacji swoich interesów osobami, które są mu podległe, powinien ponosić odpowiedzialność za szkody stąd wynikłe, nawet gdyby nie był winny.

Z zasadą słuszności mamy do czynienia w wyjątkowych przypadkach, kiedy ustawodawca wskazuje, iż powinno dojść do naprawienia szkody. Zastosujemy tę zasadę również wtedy, gdy szkoda powstała wskutek zgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej.

Wyróżniamy także bezprawność czynu, którą utożsamimy z niezgodnością zachowania z porządkiem prawnym oraz bezprawność zaniechania, która występuje wtedy, gdy istniał nakaz działania, zakaz zaniechania albo zakaz sprowadzenia skutku.